Kazimierz Wielki   (1310 - 1370)
Urodzony 30 IV 1310 r. w Kowalu, zmarł 5 XI 1370 r. w Krakowie, król polski od 1333 r., ostatni z Piastów; syn Władysława Łokietka i  Jadwigi, córki księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego. Od młodości przygotowywany do objęcia tronu, w ostatnich latach panowania ojca bierze aktywny udział w rządzeniu krajem. Celem jego samodzielnych rządów stało się umocnienie i integracja Królestwa Polskiego; podstawą polityki zagranicznej były dlań przyjazne stosunki z węgierskimi Andegawenami i Stolicą Apostolską. W okresie jego rządów terytorium państwa wzrosło z ok. 106 tys. km² do ok. 270 tys. km², poza granicami państwa polskiego pozostał Śląsk, ziemia lubuska i Pomorze, główne oparcie dla władzy stanowiła zaś Małopolska. W polityce wewnętrznej Kazimierza Wielkiego daje się zaobserwować skłonność do faworyzowania mniej znanych rodów szlachty małopolskiej, szlachta wielkopolska zaś była nastawiona doń opozycyjnie. Opiekun Kościoła, dążący jednak do zachowania nad nim kontroli, zwolennik tolerancji wyznaniowej. Szereg reform ustrojowych, w tym kodyfikacja prawa zwyczajowego, uporządkowanie systemu podatkowego i reforma monetarna; spory wkład w podniesienie obronności kraju, a także poziomu szkolnictwa i nauki. Czterokrotnie żonaty, doczekał się pięciu córek. Pochowany w wawelskiej katedrze w Krakowie.